Ο ένας και μοναδικός Ρότζερ Φέντερερ
Είναι πλέον και επίσημο αυτό που εδώ και αρκετούς μήνες βλέπαμε να πλησιάζει. Ο βιονικός Ρότζερ Φέντερερ τα έβαλε με όλους και νίκησε αλλά δεν κατάφερε να νικήσει τη φθορά του χρόνου. Ο σπουδαίος Ελβετός τενίστας, ο κορυφαίος όλων των εποχών για πολλούς, είπε και επίσημα “Auf Wiedersehen” αφήνει μια για πάντα τη… ρακέτα προκαλώντας μας αμηχανία καθώς κανένα Grand Slam δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιο.
Του Καλλιτσάρη Ιωάννη
Μια από τις αγαπημένες συζητήσεις του κοινού σε κάθε άθλημα και σε κάθε γενιά είναι για το ποιος είναι ο GOAT. Στην προκειμένη περίπτωση, εφόσον μιλάμε για τένις, η απάντηση μόνο εύκολη δεν είναι. Όλοι όσοι έχουμε τη χαρά να παρακολουθούμε τένις τα τελευταία απολαύσαμε την κορυφαία τριάδα των Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς να συνυπάρχει και μάλιστα να κοντράρεται στα ίσια καθώς η συγκυρία τους βρήκε και τους τρεις σχεδόν στο απόγειό τους.
Ο Ελβετός ήταν ο πρώτος που κατέκτησε 20 τίτλους Grand Slam γράφοντας ιστορία. Βέβαια, ο Ναδάλ τον ξεπέρασε φτάνοντας τους 22 (ο κορυφαίος σε αυτή τη λίστα) ενώ ο Τζόκοβιτς βρίσκεται στους 21 και με τους δύο να είναι ακόμα σε δράση ενδεχομένως ο αριθμός αυτός να αυξηθεί. Αυτό που έκανε τον Φέντερερ τόσο ξεχωριστό, όμως, δεν ήταν μόνο οι τίτλοι. Ο Ελβετός έμοιαζε άτρωτος, με μοναδική εξαίρεση το Roland Garros το οποίο και τελικά κατάφερε να κατακτήσει μία φορά. Ο μοναδικός του τρόπος παιχνιδιού του χαρακτηρίζοντας από απόλυτα αρχοντικό στυλ, κομψότητα και καλλιτεχνία. Όσοι αναφέρουν ότι ο αθλητισμός χαρακτηρίζεται από τέχνη σίγουρα έχουν στο μυαλό τους τις μοναδικές παραστάσεις του Ελβετού.
Το αρχοντικό παιχνίδι του Φέντερερ δε συνοδεύτηκε ποτέ, ωστόσο, από αδράνεια ή αδυναμία. Το στυλ αυτό «παντρεύτηκε» με δύναμη, μαχητικότητα και πάθος και αυτό μετέτρεψε τον Φέντερερ από ένα σπουδαίο παίκτη σε μύθο! Οι κατακτήσεις τίτλων ερχόταν η μία μετά την άλλη και ο Φέντερερ έγινε το απόλυτο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης για πραγματικά πολύ καιρό.
Οι μάχες με τον Ράφα Ναδάλ έμειναν στην ιστορία όπως και η προσπάθεια του Ελβετού να κατακτήσει το… γαλλικό κάστρο. Μπορεί στο Wimbledon να ένοιωθε σαν το σπίτι του αλλά στο Roland Garros ο Ναδάλ ήταν ανίκητος για χρόνια. Κάθε χρόνο περιμέναμε να δούμε με αγωνία αν οι μικροαλλαγές και τα νέα στοιχεία που έβαζε ο Φέντερερ στο παιχνίδι του ήταν αρκετά για να του δώσουν το τρόπαιο. Τελικά αυτό έγινε όταν ο Ναδάλ υπέκυψε στους τραυματισμούς του το 2009 και ο Σουηδός Ρόμπιν Σόντερλινκ όχι μόνο τον νίκησε στη φάση των 16 αλλά έφτασε μέχρι τον τελικό. Ο Φέντερερ βρήκε τη χρυσή ευκαιρία του και κόντρα στον Σουηδό δεν είχε πρόβλημα. Έτσι κατέκτησε και αυτό τον τίτλο, το μοναδικό Grand Slam που του έλλειπε.
Ο Ναδάλ ήταν για χρόνια ο μεγάλος του αντίπαλος χωρίς αυτό να παράγει μεταξύ τους κόντρα εκτός αγωνιστικών χώρων. Οι σχέσεις τους ποτέ δεν ήταν κακές και αυτή η αγωνιστική κόντρα διέπονταν μόνιμα από το απόλυτο fair play. Άλλωστε οι δύο αυτοί μεγάλοι αθλητές χαρακτηρίζονταν πάντα από την εκπληκτική τους προσωπικότητα. Δύο παίκτες τόσο διαφορετικοί στον τρόπο που αγωνίζονταν αλλά τόσο σπουδαίοι και επιδραστικοί μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Όταν και ο Τζόκοβιτς έφτασε στο ύψιστο επίπεδο και συμπλήρωσε αυτή την τριάδα το τένις γνώρισε ίσως την πιο ένδοξη εποχή του. βέβαια, αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί η φθορά του χρόνου άρχισε να αφήνει τον Φέντερερ εκτός αγώνων όλο και πιο συχνά. Δεν έλλειψαν οι εκλάμψεις του, όμως. Μπορεί τα δύο τελευταία Grand Slam να ήρθαν κόντρα στον Τσίλιτς, το Australian Open του 2018 και το Wimbledon του 2017, αλλά ο τελικός του Australian Open τον Φεβρουάριο του 2017 κόντρα στον Ναδάλ ήταν μια μοναδική παράσταση βγαλμένη από την πιο τρελή φαντασία. Ο «τελειωμένος» Φέντερερ και ο Ναδάλ με τα χιλιοταλαιπωρημένα γόνατα έφτασαν στον τελικό και πάλεψαν για 3 ώρες και 38 λεπτά! Ο Φέντερερ κατάφερε να επικρατήσει με 3-2 σετ προσφέροντας στο κοινό του τένις την τελευταία, ουσιαστικά, μεγάλη μεταξύ τους μάχη.
Τα νούμερα λένε πολλά στην περίπτωση του Φέντερερ. Ατέλειωτοι τίτλοι, διακρίσεις και μεγάλες νίκες. Αυτό που θα μας λείψει, όμως, είναι η μαγεία του παιχνιδιού του. ένα στυλ μοναδικό που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά. Το μαγευτικό backhand με το ένα χέρι, η ασύγκριτη ηρεμία, τα φτερωτά πόδια αλλά και η λεπτομέρεια σε κάθε χτύπημα συνθέσαν έναν αθλητή που όχι απλά αγκάλιασε την κορυφή του τένις αλλά για πολλούς θεωρήθηκε, και όχι άδικα, ο κορυφαίος αθλητής που είδαμε ποτέ.