Η ώρα της επιστροφής
Το κεφάλαιο Nations League κλείνει προς το παρόν και η επόμενη σελίδα της εθνικής ομάδας έχει να κάνει με τα προκριματικά του Euro 2024. Μετά από πολλές άσχημες εμπειρίες, απανωτά χαστούκια και συνεχείς αποκλεισμούς προέκυψε μια ακτίδα φωτός. Η εθνική ομάδα, μπορεί να μην έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της, ωστόσο έκανε το πρώτο από τα πολλά βήματα που απαιτούνται για την επιστροφή της στις καλές μέρες και όσο να ‘ναι ανακύπτει η ελπίδα πως κάτι καλό έρχεται.
Του Καλλιτσάρη Ιωάννη
Επειδή στη χώρα τούτη όλα είναι άσπρο ή μαύρο καλό είναι να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, με ψυχρή ματιά και αντικειμενικότητα. Η εθνική μας ομάδα, στο φετινό Nations League, βρέθηκε σε έναν όμιλο με βατούς αντιπάλους και καλώς ή κακώς στην 3η κατηγορία της διοργάνωσης, κάτι όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Ωστόσο όταν έρχεται η ώρα των αγώνων αυτό που οφείλει να κάνει η ομάδα (και κάθε ομάδα) να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα αυτό που έρχεται και να στοχεύει στη νίκη.
Ο Γκουστάβο Πογιέτ βρέθηκε στο τιμόνι της εθνικής ομάδας και αυτή ήταν η πρώτη του πρόκληση που πέρα από την άνοδο στη 2η κατηγορία θα μπορούσε να τη φέρει πιο κοντά στην πρόκριση του επερχόμενου Euro και μάλιστα χωρίς να έχει μεγαθήρια στο δρόμο της. Οι 5 νίκες σε 6 αγώνες και μάλιστα με την εθνική να ξεπερνάει το μέσο όρο της στο σκοράρισμα σε σχέση με όσα βλέπαμε τα προηγούμενα πολλά χρόνια αλλά και διατηρώντας το παθητικό στα 2 τέρματα είναι ιδιαίτερα κολακευτικό.
Δε γίναμε ξαφνικά φαντεζί ομάδα του joca bonito αλλά πρώτον η ομάδα δεν παρουσιάζει κακό θέαμα που «χαλάει» τους θεατές και δεύτερον είναι απόλυτα ουσιαστική καθώς παίρνει αυτό που θέλει στο χορτάρι. Οι παίκτες θέλουν να βρίσκονται στην εθνική, το κλίμα είναι άρτιο και κάθε εγωισμός και γκρίνια μοιάζει να μην υπάρχει πλέον στα αποδητήρια. Οι διεθνείς μας δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη υπερπαίκτες αλλά αυτό που κατάφερε ο Πογιέτ είναι να πάρει από τον καθένα ότι θετικό στοιχείο μπορεί να δώσει δημιουργώντας ένα καλό σύνολο.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως οι βάσεις είχαν ήδη μπει από τον Τζον Φαν Σχιπ και δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. Ο Ολλανδός είχε πάρει γενεές αποφάσεις που παρότι κατακρίθηκαν και σήκωσαν πολλές αντιδράσεις δημιούργησαν προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα. Η αποπομπή πρωτοκλασάτων διεθνών δεν άρεσε σε πολλούς αλλά από τότε και μετά τα αποδυτήρια σφύζουν από υγεία και κυρίως παίκτες όπως ο Μαυροπάνος, ο Χατζηδιάκος και άλλοι καθιερώθηκαν και εξελίχθηκαν.
Φυσικά ο διάδοχός του, ο Πογιέτ, γνωρίζοντας αρκετούς από τους παίκτες έχοντας ήδη περάσει από τα μέρη μας κατάφερε να βελτιώσει την ομάδα και να της δώσει χαρακτήρα νικητή. Τα προκριματικά, τα οποία ακολουθούν, θα είναι μια μεγαλύτερη πρόκληση και εκεί θα δοθούν ακόμα περισσότερες απαντήσεις σχετικά με το που βρίσκεται αυτή η ομάδα και πόσο έχει βελτιωθεί ουσιαστικά. Όταν έχει βρεθείς στον πάτο, όμως, γιατί εκεί είχε φτάσει η εθνική μας, μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας. Η πικρή αλήθεια είναι πως αυτό το προς τα πάνω άργησε αρκετά να έρθει αλλά πλέον Β. Ιρλανδία, Κύπρος, Κόσοβο και κάθε ομάδα τέτοιου επιπέδου παραμένουν από κάτω μας, όπως φάνηκε στην πράξη, και δεν τους δίνεται το δικαίωμα να μας χαλάσουν τις βραδιές όπως συνέβαινε τελευταία.
Υπάρχει ελπίδα, υπάρχουν χαμόγελα και βήμα βήμα μπορεί αυτή η ομάδα να φτάσει λίγο ψηλότερα. Το πόσο ψηλότερα θα το δείξει ο χρόνος και πρωτίστως οι διεθνείς μας. Η προσπάθεια αυτή αξίζει χειροκρότημα και πάνω από όλα αξίζει τη στήριξη του κόσμου γιατί στην τελική είναι η εθνική μας ομάδα και δε γίνεται να μην την αγαπάμε.